Artykuł Czytelnika: W CIENIU WIELKIEJ GÓRY
Trzy doby pioruny nas przeganiają ze ścieżek, waląc prawie po piętach. Leje jak z cebra. Jeden piorun ⚡ tak 👍 się spiorunił, że trzasnął w transformator Gałkowa i zapadła ciemność w całej wsi i okolicy. W drewnianym Dworze Łowczego rozświeciły się kaganki, ogarki świec, lampiony woskowych wyrobów do stwarzania ciepłej atmosfery biesiadnej i nastał koniec bieganiny. Wszyscy skupili się w jednej sali przy stołach, łapiąc cienie , pijąc napary zdrowotne i jedząc frykasy kuchni u Potockiego . Skończyło się laptopowanie i praca on line, grzebactwo w smartfonach, a zaczęło się postrzeganie ludzi, siebie nawzajem. Gdzie każdy z innego krańca Polski tu zjechał. Tureckie miasteczko z tabunem koni startujących w Zawodach też się chroniło przed piorunami, szczególnie , że rozpostarte jest na otwartej przestrzeni gałkowskich błoni. Nie wiem, co koniki na to wszystko, bo nie zdążyłam z nimi porozmawiać. Natomiast nagraliśmy z p. Zdzisławem rozmowę o filmie Wojtka Wojtek Kaleta o Andrzeju Sikorskim, himalaiście i odnalezionej córki, Dorothy Dorothy Sikorska-Potocka , odnalezionej wysiłkiem podróżniczym Mańka, Marian Sajnog . To jest obraz o człowieku, który z Himalajów nie powrócił w 1975, osierocając paro miesięczną córkę. To film o historii życia z Górami Wysokimi w tle. Nie o wbijaniu haków w ścianę góry i zakładaniu lin oraz kolejnych obozów lecz jest to historia jednego życia Wspinacza z otwarciem drzwi do domu jego najbliższej osoby, córki oraz miejsca w którym żyje ona z rodziną, czyli do Gałkowa. Tu jest również miejsce Himalaisty, Andrzeja Sikorskiego, ( pochodził z Dzierżoniowa ) bo córka postawiła mu tu KAMIEŃ UPAMIĘTNIAJĄCY. Andrzej również, tu w Gałkowie ma swoje miejsce. Obchodzona jest każdego roku rocznica wyprawy KW Wrocław, Jelenia Góra na Broad Peak M. O tym jest film W cieniu Wielkiej Góry, Wojtka Kalety. Wielu krytykujących podważa sens ostatniej sceny filmu, gdzie Zdzisław recytuje fragment Pana Tadeusza, z zachodem słońca w tle. To jest klamra spinająca temat historii o ludziach związanych z Wielką Przyrodą. Himalaista i jego córka, która nie zapiekła się w żalach życiowych z powodu nieobecności ojca ale pielęgnująca pamięć ojca Himalaisty , którego nie znała. Dzięki jego przyjacielowi wyprawowemu, Marianowi Sajnogowi poznała . Ten film opowiada więcej i głębiej. Opowiada językiem o dobrej emocji, pamięci, i poezji życia ludzi z duszą. Dlatego gałkowski zachód słońca , codzienność tutejsza, zresztą, jest mostem spinającym Himalaje z Gałkowem, ojca z córką, wspinacza z jego dzieckiem kochającym pasję ojca wspinaczkową w jednym miejscu. Gdzie codzienne zachody słońca mickiewiczowskie odbywają swoiste misterium nad Kamieniem Wyprawy Polaków w Himalaje w 1975 z jego rodziną. Oni są w Gałkowie razem. Zachód słońca w Himalajach czy w Gałkowie jest zjawiskiem poruszającym ludzi z duszą i z pasją.
